Kiedy i w jakim celu

Badanie fibrynogenu pozwala ocenić, czy proces krzepnięcia krwi przebiega prawidłowo. Wskazaniem do pomiaru stężenia fibrynogenu są nawracające, niewyjaśnione krwawienia. Badanie jest też wykorzystywane m.in. w diagnostyce zespołu rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC).

Charakterystyka badania

Fibrynogen jest białkiem (glikoproteiną) syntetyzowanym w wątrobie. Uczestniczy w procesie tworzenia skrzepu (czynnik krzepnięcia I). Fibrynogen należy do białek ostrej fazy, których stężenie zwiększa się w początkowym okresie infekcji lub w uszkodzeniu tkanek. 

Badanie fibrynogenu jest wykonywane m.in.:

• w celu stwierdzenia, czy stężenie fibrynogenu jest wystarczające dla zachowania prawidłowego krzepnięcia krwi,
• pomocniczo w diagnostyce zespołu rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC)
• w celu wykluczenia lub potwierdzenia wrodzonego niedoboru fibrynogenu lub nieprawidłowości jego budowy. 

Fibrynogen, jako białko ostrej fazy, może być również uważany jako nieswoisty wskaźnik stanów zapalnych, a także czynnik ryzyka rozwoju chorób sercowo-naczyniowych

Wskazania do badania fibrynogenu stanowią m.in.:

• niedobór fibrynogenu z towarzyszącą skazą krwotoczną
• zespół rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego (DIC)
• inne zespoły przebiegające ze wzmożoną fibrynolizą
• choroby wątroby