Elektrokardiografia (EKG) jest procedurą diagnostyczną wykorzystywaną do oceny elektrycznej aktywności serca. Podczas EKG elektrody są umieszczane na skórze pacjenta, a następnie rejestrują one elektryczne impulsy generowane przez serce. Te impulsy są następnie przedstawiane na wykresie odzwierciedlającym cykliczne skurcze i rozkurcze serca.
 
EKG jest powszechnie stosowanym narzędziem diagnostycznym, które pomaga lekarzom w identyfikacji różnych problemów sercowych, takich jak arytmia, niedokrwienie serca, choroby zastawkowe i inne. Pomaga również monitorować funkcje serca w różnych warunkach klinicznych, takich jak zawał serca, niewydolność serca czy stan po zawale. Procedura EKG jest bezpieczna i nieinwazyjna, co sprawia, że jest szeroko stosowana w praktyce klinicznej. 
 
Opis EKG zawiera:
Rytm serca: Ocena regularności skurczów serca. Normalny rytm serca to regularne i równomierne odstępy między poszczególnymi uderzeniami.
Częstotliwość serca: Liczba uderzeń serca na minutę. Normalna częstotliwość serca wynosi zazwyczaj między 60 a 100 uderzeń na minutę w spoczynku.
P-waves (fale P): Reprezentują depolaryzację przedsionków serca, czyli elektryczne pobudzenie mięśnia sercowego w przedsionkach.
QRS complex (kompleks QRS): Oznacza depolaryzację komór serca, czyli elektryczne pobudzenie mięśnia komór serca.
QT interval (odstęp QT): Czas, który potrzebny jest na depolaryzację i repolaryzację komór serca.
ST segment (odcinek ST): Czas między zakończeniem kompleksu QRS a początkiem odcinka T, który pokazuje początek repolaryzacji komór serca.
T-waves (fale T): Reprezentują repolaryzację komór serca.
Ocena cech patologicznych: W opisie EKG uwzględniane są wszelkie nieprawidłowości, takie jak arytmie, bloki przewodzenia, niedokrwienie mięśnia sercowego czy obecność zaburzeń rytmu.