Kiedy i w jakim celu
Organix Gastro to pośredni test dysbiozy wykonywany z moczu, w którym oznaczana jest zawartość 12 kwasów organicznych będących metabolitami bakterii zasiedlających przewód pokarmowy. Test pozwala na wczesne wykrycie zaburzeń równowagi mikrobioty jelitowej (dysbiozę).
 
Charakterystyka badania
Organix Gastro - pośredni test dysbiozy to badanie, które pozwala ocenić skład mikroflory jelitowej na podstawie oznaczenia zawartości 12 kwasów organicznych będących metabolitami bakterii zasiedlających przewód pokarmowy. Ocena ilości tych związków w badanym materiale może być źródłem istotnych informacji na temat nieprawidłowej mikroflory bakteryjnej zasiedlającej jelita, w tym: drożdżaków, bakterii beztlenowych, bakterii zasiedlających jelito cienkie.
 
Kiedy i u kogo wykonywać test Organix Gastro?
Badanie dedykowane jest dla osób, u których występuje ryzyko rozwoju dysbiozy oraz dla tych, którzy chcą potwierdzić przyczynę występujących dolegliwości tj. objawów ze strony układu pokarmowego (wzdęcia, bóle brzucha jelit, zaparcia, biegunki), a także zaburzeń psychicznych w rodzaju senności, wahań nastroju, drażliwości. Szczególnie dla pacjentów:
po antybiotykoterapii lub przyjmującymi na stałe inne leki (np. sterydy czy niesteroidowe leki przeciwzapalne),
z objawami nieswoistych stanów zapalnych jelit,
z chorobami nowotworowymi,
w podeszłym wieku,
ze stanami alergicznymi (przewlekły katar, atopowe zapalenia skóry)
żyjącym w stresie
stosującym w diecie dużo wysokoprzetworzonych produktów
z chorobami autoimmunologicznymi
Badanie Organix Gastro można również wykonać u dzieci z ryzykiem zaburzeń mikroflory jelitowej (tj. urodzone poprzez cesarskie cięcie, karmione sztucznie, z nieswoistymi objawami z przewodu pokarmowego, zaburzenia psychicznymi, autyzmem).
 
Test Organix Gastro wykrywa następujące produkty metabolizmu bakterii:
Kwas p-hydroksybenzoesowy jest degradowany z tyrozyny przez bakterie E-coli.
Kwas benzoesowy jest wytwarzany przez liczne szczepy bakterii w wyniku dezaminacji z fenyloalaniny. W wątrobie jest on wiązany przez glicynę oraz witaminę B6 i przekształcany w kwas hipurowy. Podwyższone stężenia kwasu benzoesowego w moczu wskazują na brak tych mikroelementów.
Kwas hipurowy może pojawić się w większych stężeniach w moczu, jeśli ze spożytych produktów do organizmu dostanie się większa ilość kwasu benzoesowego lub zostanie on utworzony w wyniku wzmożonego gnicia białka w jelicie.
Kwas dihydroksyfenylopropionowy jest substancją metabolizowaną przez bakterie z rodzaju Clostridum. Bakterie te produkują toksyczne związki, które powodują ciężkie stany zapalne.
Szczepy bakterii tlenowych wytwarzają kwas trikarbalilowy z niecałkowicie zdegradowanych węglowodanów. Kwas trikarbalilowy ma działanie chelatujące i potrafi w ten sposób tworzyć kompleksy z magnezem, wapniem i cynkiem, czego wynikiem są niedobory tych mikroelementów.
D-arabinitol jest produktem metabolizmu drożdżaków z rodzaju Candida, jego obecność w moczu świadczy o kolonizacji jelit przez drożdżaki, co jest bardzo niekorzystne i wymaga leczenia.
Kwas winny jest kwasem karboksylowym, który jest zawarty w winogronach a poza tym, ze względu na swe właściwości smakowe oraz konserwujące jest używany jako dodatek do produktów spożywczych (E334). Organizm ludzki nie potrafi wytwarzać tego kwasu. Drożdżaki w jelicie są jednak w stanie wytworzyć duże ilości kwasu winnego z cukru. Zwiększone wykrywanie tego metabolitu w moczu może w związku z tym stanowić sygnał wzmożonego przyrostu grzybów w jelicie.
Kwas p-hydroksyfenylooctowy stanowi produkt degradacji tyrozyny zaś przyczyn należy szukać w nadmiernym zasiedleniu jelita cienkiego przez Gardia lamblia oraz niektóre bakterie beztlenowe. Te mikroorganizmy pojawiają się w dużej ilości przede wszystkim po resekcji jelita oraz w przypadku częstych terapii z użyciem antybiotyków (np. neomycny).
Indykan stanowi produkt degradacji zaburzonego metabolizmu tryptofanu, który powstał w wyniku nadmiernego przyrostu masy bakterii w jelicie cienkim. Zwiększone wydalanie pojawia się przede wszystkim w przypadku schorzeń jelita cienkiego (celiakia), po operacjach chirurgicznych w obrębie jelita cienkiego oraz w przypadku zablokowania przewodów żółciowych w wyniku niewydolności trzustki.
Siarczan p-krezolu jest jednym z produktów końcowych metabolizmu polifenoli lub fermentacji reszt białkowych zawierających tyrozynę z diety. Tworzony jest przez bakterie Proteus vulgaris i Clostridium difficile.
Kwas 2-hydroksy-2metylobutadionowy
Kwas m-hydroksyfenylooctowy
 
Przygotowanie do badań:
Materiałem do badania jest mocz pobrany z próbki porannej, ze środkowego strumienia - pobrany do specjalnego zestawu do pobrań. W celu jego uzyskania skontaktuj się wcześniej z wybranym Punktem Pobrań. W skład zestawu do pobrań wchodzi instrukcja przeprowadzenia pobrania materiału. 
Badanie ORGANIX GASTRO wymaga specjalnego przygotowania.
WAŻNA WSKAZÓWKA DLA KOBIET - badania nie przeprowadza się w czasie miesiączki.
W dniu poprzedzającym badanie w godzinach wieczornych i nocnych UNIKAJ PRZYJMOWANIA DUŻYCH ILOŚCI PŁYNÓW.
Ostatni posiłek należy spożyć co najmniej 8 godzin przed oddaniem próbki moczu. Materiał do badania należy zbierać na czczo.
W CIĄGU 48 GODZIN PRZED pobraniem moczu NIE NALEŻY spożywać RYB oraz OWOCÓW MORZA.
W CIĄGU 24 GODZIN PRZED pobraniem moczu NIE NALEŻY spożywać następujących produktów:
- owoców - w szczególnościa jabłek, śliwek, wiśni, borówek, bananów, kiwi, rabarbaru, rodzynek, awokado
- pomidorów oraz dyni piżmowej
- orzechów - w szczególności włoskich oraz pekan, pestek dyni
- napojów, w szczególności lemoniady oraz wina (zawiera dwuwinian potasu)
- dodatków do żywności: kwasu benzoesowego i aspartamu
Po konslutacji z lekarzem - jeśli to możliwe - należy odstawić leki (w szczególności moczopędne).