Kiedy i w jakim celu
Strongyloides stercoralis (węgorek jelitowy) należy do nicieni i pasożytuje w jelicie cienkim człowieka. Wywołuje chorobę zwaną węgorczycą. Celem badania jest określenie przeciwciał swoistych dla Strongyloides stercoralis.
 
Charakterystyka badania
Strongyloides stercoralis występuje na całym świecie, głównie w rejonach tropikalnych i krajach o obniżonym standardzie sanitarnym. Larwy węgorka przedostają się do organizmu przez skórę (głównie stóp), jak również przez zanieczyszczone warzywa i owoce lub brudne ręce. Węgorek wędruje naczyniami krwionośnymi przez serce, płuca by dostać się do jelita cienkiego. Węgorczyca może mieć przebieg prawie bezobjawowy przez długie lata. Zakażenie może prowadzić do osłabienia i wyniszczenia organizmu, bądź w przypadkach osób z obniżoną odpornością nawet do śmierci.
Objawy choroby obrazują wędrówkę pasożyta w organizmie ludzkim.
Zmiany skórne (głównie w miejscu wniknięcia nicienia):
świąd
obrzęk
bolesność
pokrzywka
W układzie oddechowym wywołuje:
kaszel
duszność
zapalenie płuc
W układzie pokarmowym:
ból brzucha
nudności i wymioty
biegunka (często ze śluzem lub krwią)
zapalenie jelita grubego
Przy diagnostyce węgorczycy znajdują zastosowanie metody serologiczne. Najczęściej wykonywany jest test immunoenzymatyczny (ELISA), który wykrywa przeciwciała swoiste dla Strongyloides stercoralis. Obecnie w większości testów wykorzystywane są rekombinowane antygeny pasożyta, które cechuje  wysoka swoistość analityczna testu. Test jest wykorzystywany w celu diagnostyki  i monitorowania leczenia.