Kiedy i w jakim celu
Badanie przeciwciał antygangliozydowych jest wykorzystywane w diagnostyce różnych rzadkich chorób o podłożu neurologicznym.
 
Charakterystyka badania
Gangliozydy są grupą lipidów złożonych będących integralnymi składnikami tkanki nerwowej. Obecność przeciwciał przeciwgangliozydowych stwierdzano w licznych rzadkich jednostkach chorobowych, często warunkując ich rozpoznanie.
W 50% wieloogniskowej neuropatii ruchowej stwierdzano monoklonalne IgM o swoistości anty-GM1. Obecność przeciwciał monoklonalnych IgM o swoistości anty-GD1b, GT1b, GQ1b, GD3 warunkowało rozpoznanie przewlekłej neuropatii czuciowej z ataksją (chronic large fiber sensory neuropathy with ataxia), Natomiast „MAG-negatywna” neuropatia związana z paraproteinemią (neuropatia związana z paraproteinemią IgM, w której nie stwierdza się występowania przeciwciał anty-MAG lub anty-SGPG) charakteryzowała się występowaniem monoklonalnych IgM swoiście rozpoznających gangliozydy GM2, LM1, Gal-NAc-GD1a.Poliklonalne przeciwciwciała antygangliozydowe występowały natomiast w ponad 90% przypadków zespołu Miller-Fishera. Dość charakterystyczne jest też występowanie przeciwciał anty-GM1, anty-GD1a, anty-LM1, GT1b, GD1b i anty- Gal-NAc-GD1a w zespole Guillain-Barre.

Wykrywanie przeciwciał antygangliozydowych znajduje więc zastosowanie:
 w potwierdzeniu rozpoznania np. wieloogniskowej neuropatii ruchowej lub zespołu Miller-Fishera, 
w celu doprecyzowania dotychczasowej diagnozy np. sklasyfikowania neuropatii paraproteinemicznej IgM do subtypów anti-NeuAc-(2-8)NeuAc lub SGPG-pozytywnych,
 do wykluczenia lub w rozpoznaniu różnicowym takich jednostek jak: botulizm, zespół Miller-Fishera i chorób demielimizacyjnych pnia mózgu.