Leczenie drżenia samoistnego zazwyczaj ma na celu zmniejszenie nasilenia drżenia i poprawę funkcji życiowych, a metody leczenia mogą się różnić w zależności od ciężkości i wpływu objawów na życie pacjenta.

Leczenie farmakologiczne:

Beta-blokery: Propranolol jest jednym z najczęściej stosowanych leków w leczeniu drżenia samoistnego, skutecznie redukuje drżenie rąk.
Leki przeciwpadaczkowe: Primidon jest często stosowany, samodzielnie lub w kombinacji z propranolem.
Inne opcje: W niektórych przypadkach mogą być zalecane inne leki, jak benzodiazepiny, gabapentyna czy topiramat.

Zmiany stylu życia:

Unikanie czynników wyzwalających: Kofeina i inne stymulanty mogą nasilać drżenie, więc ich ograniczenie może pomóc w kontrolowaniu objawów.
Techniki relaksacyjne: Stres może nasilać drżenie, więc techniki redukcji stresu, jak medytacja czy ćwiczenia oddechowe, mogą być pomocne.

Interwencje chirurgiczne:

Stymulacja mózgu głębokiego (DBS): Może być rozważana w ciężkich przypadkach, kiedy leczenie farmakologiczne nie przynosi wystarczającej ulgi.
Talamotomia: Rzadziej stosowana, ale możliwa opcja chirurgiczna polegająca na uszkodzeniu części mózgu odpowiedzialnej za drżenie.

Terapie fizyczne:

Fizjoterapia: Może pomóc w zwiększeniu kontroli nad mięśniami i poprawie koordynacji.

Każdy przypadek drżenia samoistnego wymaga indywidualnego podejścia, uwzględniającego zarówno medyczne, jak i osobiste potrzeby pacjenta. Regularne wizyty kontrolne i dostosowanie planu leczenia są kluczowe do efektywnego zarządzania chorobą.