Leczenie kardiomiopatii przerostowej zależy od nasilenia objawów, obecności arytmii oraz ryzyka nagłej śmierci sercowej. Celem terapii jest złagodzenie objawów, poprawa jakości życia pacjentów oraz zapobieganie powikłaniom, takim jak niewydolność serca czy nagła śmierć sercowa.

Farmakoterapia jest pierwszą linią leczenia i obejmuje stosowanie leków mających na celu zmniejszenie częstości akcji serca, poprawę funkcji rozkurczowej oraz zmniejszenie zapotrzebowania na tlen w mięśniu sercowym. Beta-blokery, takie jak metoprolol lub bisoprolol, są często stosowane, aby zmniejszyć objawy kołatania serca, duszności i bólu w klatce piersiowej. Alternatywnie stosuje się blokery kanałów wapniowych, takie jak werapamil, które również pomagają w zmniejszeniu częstości akcji serca oraz poprawiają zdolność serca do wypełniania się krwią. W przypadku arytmii, takich jak migotanie przedsionków, lekarze mogą zalecić stosowanie leków antyarytmicznych, takich jak amiodaron, aby zapobiec wystąpieniu epizodów arytmii.

W celu zapobiegania nagłej śmierci sercowej u pacjentów z wysokim ryzykiem, np. u osób z wywiadem omdleń, wywiadem rodzinnym nagłej śmierci sercowej lub z obecnością blizn w mięśniu sercowym, zaleca się wszczepienie kardiowertera-defibrylatora (ICD). ICD monitoruje rytm serca i w razie potrzeby automatycznie wykonuje defibrylację w celu przywrócenia prawidłowego rytmu.

U pacjentów z ciężkim przerostem przegrody międzykomorowej i zawężeniem drogi odpływu lewej komory, którzy nie reagują na leczenie farmakologiczne, można rozważyć zabiegi chirurgiczne. Miomektomia chirurgiczna to procedura, podczas której usuwany jest fragment przerośniętego mięśnia sercowego, co poprawia przepływ krwi i redukuje objawy. Alternatywnie, u niektórych pacjentów można zastosować ablację alkoholową, która polega na wstrzyknięciu alkoholu do jednej z gałęzi tętnicy wieńcowej, co prowadzi do kontrolowanego martwicy przerośniętego mięśnia. Zabieg ten jest mniej inwazyjny niż miomektomia, ale wiąże się z ryzykiem powikłań, takich jak bloki serca.

Leczenie kardiomiopatii przerostowej wymaga również regularnych kontroli lekarskich i monitorowania stanu pacjenta. Pacjentom zaleca się unikanie intensywnego wysiłku fizycznego, który może wywoływać objawy oraz zwiększać ryzyko nagłej śmierci. W przypadku ryzyka wystąpienia zakrzepów, szczególnie u pacjentów z migotaniem przedsionków, stosuje się leczenie przeciwkrzepliwe, aby zapobiegać powikłaniom zakrzepowo-zatorowym.

Kardiomiopatia przerostowa jest chorobą przewlekłą, która wymaga indywidualnie dostosowanego leczenia i ścisłej współpracy pacjenta z kardiologiem. Dzięki odpowiedniej terapii i monitorowaniu pacjentów możliwe jest skuteczne zarządzanie objawami, poprawa jakości życia oraz minimalizacja ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych.