Leczenie niedomykalności zastawki mitralnej zależy od ciężkości objawów, stopnia niedomykalności oraz ogólnego stanu zdrowia pacjenta. W przypadkach łagodnych, bezobjawowych, może być wystarczające regularne monitorowanie i kontrola stanu serca.

Leczenie farmakologiczne ma na celu zmniejszenie objawów i zapobieganie powikłaniom. Leki moczopędne mogą być stosowane w celu redukcji obrzęków i zastoju płucnego. Inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE) lub leki blokujące receptory angiotensyny (ARB) mogą zmniejszyć obciążenie serca poprzez rozszerzenie naczyń krwionośnych. W przypadku arytmii, takich jak migotanie przedsionków, stosuje się leki antyarytmiczne lub antykoagulanty, aby zmniejszyć ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych.

W przypadkach ciężkiej niedomykalności, szczególnie gdy objawy są nasilone lub dochodzi do uszkodzenia lewej komory, może być konieczna interwencja chirurgiczna. Opcje chirurgiczne obejmują naprawę zastawki mitralnej, która jest preferowana ze względu na lepsze wyniki długoterminowe, lub wymianę zastawki na protezę mechaniczną lub biologiczną. W ostatnich latach rozwijają się również mniej inwazyjne techniki, takie jak przezskórna implantacja klipsa mitralnego, która może być opcją dla pacjentów wysokiego ryzyka operacyjnego.

Każdy pacjent z niedomykalnością zastawki mitralnej wymaga indywidualnego podejścia terapeutycznego, uwzględniającego stopień zaawansowania choroby, obecność współistniejących schorzeń oraz preferencje pacjenta. Regularne kontrole kardiologiczne są kluczowe dla monitorowania postępu choroby i dostosowywania strategii leczenia.