Leczenie ograniczenia ruchomości jest złożonym procesem, który wymaga indywidualnego podejścia, uwzględniającego przyczynę, lokalizację oraz stopień zaawansowania schorzenia. Główne cele terapii to złagodzenie bólu, poprawa zakresu ruchu, przywrócenie funkcji stawu oraz zapobieganie dalszemu postępowi choroby. Leczenie może obejmować zarówno metody niefarmakologiczne, jak i farmakologiczne oraz interwencje chirurgiczne.

Leczenie niefarmakologiczne:

Rehabilitacja fizyczna: Jest podstawowym elementem leczenia ograniczenia ruchomości. Program rehabilitacji obejmuje ćwiczenia rozciągające, wzmacniające, poprawiające zakres ruchu oraz ćwiczenia funkcjonalne. Fizjoterapeuta może również stosować techniki manualne, takie jak mobilizacje stawów, masaż mięśni oraz techniki uwalniania powięziowego.
Terapia zajęciowa: Skupia się na poprawie zdolności pacjenta do wykonywania codziennych czynności. Terapeuta zajęciowy może zalecić modyfikacje środowiska, zastosowanie urządzeń wspomagających oraz naukę nowych sposobów wykonywania zadań.
Kompresjoterapia: Stosowanie bandaży elastycznych, opatrunków uciskowych oraz odzieży kompresyjnej może pomóc w zmniejszeniu obrzęku i poprawie przepływu krwi oraz limfy.
Terapia cieplna i zimna: Stosowanie ciepła (ciepłe okłady, kąpiele, parafina) może pomóc w rozluźnieniu mięśni i zwiększeniu zakresu ruchu, podczas gdy zimne okłady mogą zmniejszać stan zapalny i ból.

Leczenie farmakologiczne:

Leki przeciwbólowe: Paracetamol, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NSAIDs, np. ibuprofen, naproksen) oraz opioidy mogą być stosowane w celu złagodzenia bólu.
Leki przeciwzapalne: NSAIDs oraz kortykosteroidy (podawane doustnie, domięśniowo lub dostawowo) są stosowane w celu zmniejszenia stanu zapalnego i bólu.
Leki modyfikujące przebieg choroby (DMARDs): Stosowane w leczeniu chorób reumatycznych, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów. DMARDs (np. metotreksat, sulfasalazyna) pomagają zmniejszyć stan zapalny i spowolnić postęp choroby.
Leki biologiczne: Nowoczesne terapie biologiczne (np. inhibitory TNF, inhibitory IL-6) są stosowane w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów oraz innych chorób autoimmunologicznych, które prowadzą do ograniczenia ruchomości.

Interwencje chirurgiczne:

Artroskopia: Małoinwazyjna procedura, która pozwala na diagnostykę i leczenie wewnątrzstawowe. Może obejmować usuwanie ciał obcych, naprawę uszkodzeń chrząstki, resekcję błony maziowej oraz rekonstrukcję więzadeł.
Osteotomia: Zabieg polegający na przecięciu i przemieszczeniu kości w celu poprawy osi stawu oraz zmniejszenia obciążenia uszkodzonego obszaru.
Endoprotezoplastyka: Wymiana uszkodzonego stawu na sztuczny implant jest stosowana w przypadkach zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych, które nie odpowiadają na inne metody leczenia. Najczęściej wykonywane endoprotezoplastyki obejmują stawy biodrowe, kolanowe oraz barkowe.
Synowektomia: Usunięcie zapalnie zmienionej błony maziowej w przypadku chorób reumatycznych, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów.

Leczenie wspomagające:

Suplementacja diety: W niektórych przypadkach suplementy diety, takie jak glukozamina, chondroityna, kwasy omega-3, mogą wspomagać leczenie chorób zwyrodnieniowych stawów. Witamina D i wapń są ważne dla zdrowia kości i mogą być zalecane w przypadku osteoporozy.
Edukacja pacjenta: Pacjenci powinni być edukowani na temat swojej choroby, metod leczenia, technik radzenia sobie z bólem oraz znaczenia regularnych ćwiczeń i utrzymania zdrowej masy ciała.
Wsparcie psychologiczne: Przewlekły ból i ograniczenie ruchomości mogą prowadzić do problemów emocjonalnych, takich jak depresja i lęk. Wsparcie psychologiczne oraz terapia behawioralna mogą pomóc pacjentom radzić sobie z tymi wyzwaniami.