Diagnostyka polineuropatii obejmuje szczegółowy wywiad lekarski, badanie fizykalne oraz szereg badań dodatkowych, które pozwalają na określenie przyczyny i rodzaju uszkodzenia nerwów. Proces diagnostyczny jest kluczowy dla opracowania skutecznego planu leczenia.

Wywiad lekarski:

Opis objawów: Lekarz zbiera szczegółowe informacje na temat objawów pacjenta, w tym czasu ich wystąpienia, przebiegu, nasilenia oraz czynników zaostrzających i łagodzących. Ważne jest ustalenie, czy objawy są symetryczne i czy mają tendencję do rozprzestrzeniania się.
Historia medyczna: Wywiad obejmuje pytania dotyczące wcześniejszych chorób, urazów, operacji, infekcji, narażenia na toksyny, chorób przewlekłych (np. cukrzyca), stosowanych leków oraz historii rodzinnej schorzeń neurologicznych.

Badanie fizykalne:

Ocena siły mięśniowej: Lekarz ocenia siłę mięśniową w różnych grupach mięśniowych, stosując testy manualne. Ocena ta pomaga zlokalizować uszkodzenie nerwowe.
Ocena odruchów: Badanie odruchów głębokich (np. kolanowego, Achillesowego) oraz odruchów patologicznych (np. odruch Babińskiego) pozwala na ocenę funkcji układu nerwowego.
Ocena czucia: Badanie czucia dotyku, bólu, temperatury i wibracji pozwala na ocenę funkcji nerwów czuciowych i lokalizację uszkodzenia.
Ocena koordynacji i równowagi: Lekarz ocenia koordynację ruchową, równowagę oraz zdolność do wykonywania precyzyjnych ruchów.

Badania laboratoryjne:

Morfologia krwi i badania biochemiczne: Badania te pozwalają na ocenę ogólnego stanu zdrowia pacjenta oraz wykrycie ewentualnych infekcji, stanów zapalnych, chorób metabolicznych czy toksyn. Ocena poziomu glukozy we krwi jest kluczowa w diagnostyce neuropatii cukrzycowej.
Badania autoimmunologiczne: W przypadkach podejrzenia neuropatii autoimmunologicznej lekarz może zlecić badania takie jak oznaczanie ANA (przeciwciał przeciwjądrowych), przeciwciał przeciwko komórkom nerwowym oraz innych markerów autoimmunologicznych.
Badania funkcji wątroby i nerek: Ocena funkcji tych narządów może pomóc w wykryciu ewentualnych przyczyn metabolicznych polineuropatii.

Badania elektrofizjologiczne:

Elektromiografia (EMG): EMG pozwala na ocenę aktywności elektrycznej mięśni i funkcji nerwów obwodowych. Badanie to jest szczególnie przydatne w diagnostyce neuropatii, miopatii oraz zespołów cieśni nerwowych.
Elektroneurografia (ENG): ENG ocenia przewodzenie impulsów nerwowych w nerwach obwodowych, co pozwala na wykrycie uszkodzeń nerwów i ocenę ich funkcji.

Badania obrazowe:

Rezonans magnetyczny (MRI): MRI jest szczegółowym badaniem obrazowym, które pozwala na ocenę struktur mózgu, rdzenia kręgowego oraz nerwów obwodowych. MRI jest szczególnie przydatne w wykrywaniu zmian demielinizacyjnych, zapalnych oraz nowotworowych.
Tomografia komputerowa (CT): CT głowy lub kręgosłupa jest często stosowane w diagnostyce polineuropatii, szczególnie gdy istnieje podejrzenie zmian strukturalnych, takich jak guzy czy krwotoki.

Badania dodatkowe:

Biopsja nerwu: W rzadkich przypadkach, gdy diagnostyka jest niejednoznaczna, może być konieczne wykonanie biopsji nerwu w celu oceny histopatologicznej. Biopsja może pomóc w wykryciu stanów zapalnych, amyloidozy czy innych patologii nerwowych.
Badania genetyczne: W przypadku podejrzenia polineuropatii dziedzicznych, takich jak choroba Charcota-Marie-Tootha, mogą być wykonywane testy genetyczne w celu identyfikacji mutacji genetycznych.