Leczenie ruchów mimowolnych zależy od ich przyczyny oraz nasilenia objawów. W wielu przypadkach głównym celem jest złagodzenie objawów i poprawa jakości życia pacjenta. Leczenie farmakologiczne często obejmuje stosowanie leków takich jak leki przeciwdrgawkowe, neuroleptyki lub leki stosowane w chorobie Parkinsona, które mogą pomóc w kontroli niektórych typów ruchów mimowolnych.

Interwencje nielekowe, takie jak terapia fizyczna, mogą być również zalecane, aby pomóc pacjentom w zarządzaniu skurczami mięśniowymi i poprawić kontrolę nad ruchami. W przypadku niektórych typów dystonii, iniekcje toksyny botulinowej (Botox) mogą być stosowane w celu tymczasowego zmniejszenia mięśniowych skurczów.

W bardziej skomplikowanych lub opornych przypadkach, takich jak ciężkie formy dystonii, może być rozważana głęboka stymulacja mózgu (DBS). Jest to procedura chirurgiczna, w której elektrody są implantowane w określonych obszarach mózgu w celu modulacji sygnałów elektrycznych, które przyczyniają się do niekontrolowanych ruchów.

W przypadku ruchów mimowolnych kluczowe jest również wsparcie psychologiczne i emocjonalne, gdyż zaburzenia te mogą znacząco wpływać na psychikę i interakcje społeczne pacjentów. Regularne wizyty kontrolne oraz dostosowywanie planu terapeutycznego są niezbędne, aby zapewnić optymalne zarządzanie stanem i poprawę funkcji życiowych.