Stwardnienie rozsiane (SM) to przewlekła, zapalna choroba autoimmunologiczna, która atakuje centralny układ nerwowy (mózg i rdzeń kręgowy). Choroba ta charakteryzuje się demielinizacją, czyli uszkodzeniem osłonki mielinowej nerwów, co zakłóca przepływ impulsów nerwowych. Objawy SM są niezwykle różnorodne i mogą różnić się znacznie w zależności od lokalizacji i nasilenia uszkodzeń w układzie nerwowym.

Objawy neurologiczne są najbardziej charakterystyczne dla SM. Mogą one obejmować osłabienie mięśni, które może wpływać na jedną lub więcej kończyn, co prowadzi do trudności w chodzeniu i utrzymaniu równowagi. Pacjenci często zgłaszają mrowienie, drętwienie lub uczucie „szpilek i igieł” w różnych częściach ciała.

Zaburzenia wzroku są również powszechne i mogą obejmować podwójne widzenie, zamazane widzenie lub nawet nagłą utratę wzroku, najczęściej w jednym oku, co jest wynikiem zapalenia nerwu wzrokowego (neuritis optica). Zaburzenia te mogą być pierwszym objawem choroby.

Problemy z koordynacją i równowagą są typowe dla SM i mogą prowadzić do niezgrabności, trudności w chodzeniu oraz zwiększonego ryzyka upadków. Pacjenci mogą również doświadczać drżenia kończyn i problemów z precyzyjnymi ruchami.

Zmęczenie jest jednym z najbardziej powszechnych i wyniszczających objawów SM, wpływając na codzienne funkcjonowanie i jakość życia. Może być niezależne od aktywności fizycznej i często nie ustępuje po odpoczynku.

Problemy z mową i połykaniem mogą wystąpić w wyniku osłabienia mięśni kontrolujących te funkcje. Dodatkowo, pacjenci mogą mieć trudności z artykulacją i wyraźnym mówieniem.

Zaburzenia poznawcze obejmują problemy z pamięcią, koncentracją, myśleniem abstrakcyjnym i zdolnością do rozwiązywania problemów. Objawy te mogą być subtelne, ale znacząco wpływają na zdolność do pracy i wykonywania codziennych czynności.

Zaburzenia emocjonalne, takie jak depresja, lęk i wahania nastroju, są również częste u pacjentów z SM. Mogą one być bezpośrednio związane z uszkodzeniami w mózgu lub reakcją na przewlekłą chorobę.