Leczenie tętniaka aorty zależy od jego wielkości, lokalizacji, tempa wzrostu oraz ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Celem leczenia jest zapobieganie pęknięciu tętniaka oraz minimalizowanie ryzyka powikłań.

Leczenie zachowawcze:

Monitorowanie: Małe tętniaki, które nie powodują objawów, mogą być monitorowane za pomocą regularnych badań obrazowych (ultrasonografia, CT, MRI) w celu oceny ich wzrostu i ryzyka pęknięcia. Typowy schemat monitorowania obejmuje badania co 6-12 miesięcy.
Kontrola czynników ryzyka: Zarządzanie czynnikami ryzyka, takimi jak nadciśnienie tętnicze, hiperlipidemia, cukrzyca oraz zaprzestanie palenia, jest kluczowe w spowolnieniu wzrostu tętniaka. Leki takie jak beta-blokery, inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE) oraz statyny mogą być stosowane w celu kontrolowania ciśnienia krwi i poziomu lipidów.

Leczenie chirurgiczne:

Otwarta chirurgia: Tradycyjna metoda leczenia dużych tętniaków polegająca na usunięciu uszkodzonego odcinka aorty i zastąpieniu go syntetycznym przeszczepem. Jest to poważna operacja z ryzykiem powikłań, wymagająca długiego okresu rekonwalescencji. Jest preferowana w przypadku tętniaków aorty piersiowej lub brzusznej o skomplikowanej anatomii.
Endowaskularna naprawa tętniaka (EVAR/TEVAR): Minimalnie inwazyjna metoda, w której stent-graft jest wprowadzany przez naczynie krwionośne (najczęściej przez tętnicę udową) i umieszczany w miejscu tętniaka w celu wzmocnienia ściany aorty i zapobieżenia jej pęknięciu. EVAR jest często stosowany w leczeniu tętniaków aorty brzusznej, podczas gdy TEVAR jest stosowany w przypadku tętniaków aorty piersiowej.

Leczenie powikłań:

Pęknięcie tętniaka: Jest to stan zagrażający życiu, wymagający natychmiastowej interwencji chirurgicznej. Objawy pęknięcia obejmują nagły, silny ból, spadek ciśnienia krwi, utratę przytomności i wstrząs. Szybka diagnoza i interwencja są kluczowe dla przeżycia pacjenta.
Zakażenie tętniaka: Wymaga agresywnego leczenia antybiotykami oraz często interwencji chirurgicznej w celu usunięcia zakażonego tętniaka.