Leczenie trzepotania przedsionków zależy od wielu czynników, takich jak nasilenie objawów, częstość rytmu serca, obecność chorób współistniejących oraz ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych. Celem terapii jest przywrócenie i utrzymanie rytmu zatokowego lub kontrola częstości rytmu komór, a także zapobieganie powikłaniom.

Farmakoterapia stanowi pierwszy etap leczenia trzepotania przedsionków. W celu kontrolowania częstości rytmu komór stosuje się leki z grupy beta-blokerów, takie jak metoprolol, lub blokery kanałów wapniowych, takie jak diltiazem. Te leki zmniejszają częstość rytmu komór, co pomaga w złagodzeniu objawów i poprawie tolerancji na wysiłek. W celu przywrócenia rytmu zatokowego można zastosować leki antyarytmiczne, takie jak amiodaron, propafenon czy flekainid, które mają na celu przerywanie epizodu trzepotania i stabilizację rytmu serca. W przypadkach, gdy farmakoterapia jest nieskuteczna lub występują ciężkie objawy, można rozważyć kardiowersję elektryczną – procedurę, w której za pomocą krótkiego impulsu elektrycznego przywraca się prawidłowy rytm serca. Kardiowersja jest przeprowadzana w warunkach szpitalnych, a pacjent jest znieczulany miejscowo lub ogólnie, aby zabieg był bezbolesny.

Długoterminowe leczenie antyarytmiczne może być stosowane w celu zapobiegania nawrotom trzepotania przedsionków, szczególnie u pacjentów, u których epizody występują często lub są trudne do kontrolowania. Jednak w przypadku trzepotania przedsionków, które jest oporne na leczenie farmakologiczne lub nawraca pomimo stosowania leków, zaleca się przeprowadzenie ablacji przezskórnej. Ablacja przezskórna to procedura, w której przy użyciu energii fal radiowych niszczy się obszary odpowiedzialne za powstawanie arytmii. Ablacja okazała się bardzo skuteczna w leczeniu trzepotania przedsionków i może prowadzić do całkowitego wyleczenia u wielu pacjentów.

Ze względu na zwiększone ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych, pacjenci z trzepotaniem przedsionków często wymagają profilaktyki przeciwzakrzepowej. Stosuje się leki doustne przeciwzakrzepowe, takie jak warfaryna, apiksaban, dabigatran czy rywaroksaban, które zmniejszają ryzyko powstawania zakrzepów. Wybór konkretnego leku przeciwzakrzepowego zależy od indywidualnego ryzyka zakrzepowo-zatorowego pacjenta, które ocenia się na podstawie skali CHA₂DS₂-VASc.

Leczenie trzepotania przedsionków wymaga wieloaspektowego podejścia i współpracy z lekarzem kardiologiem, który dostosowuje terapię w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta oraz reakcji na leczenie. Regularne kontrole oraz monitorowanie rytmu serca pozwalają na optymalizację leczenia i zapobieganie powikłaniom związanym z tym schorzeniem, a także poprawiają komfort życia pacjentów.